koffers pakken ??

Monile,

Ja, ja, ik weet het. Het is veel te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Het is al eind mei (wat gaat de tijd toch snel!!!) en velen van jullie denken dat mijn contract erop zit en ik weer thuis kom maar niks is minder waar. Ik heb mijn contract met een jaar verlengd. Er is hier nog zoveel te doen en ik heb de laatste tijd heel veel plezier in mijn werk en leventje hier.
Ik heb echter wel recht op verlof en daarom kom ik eind juli voor 6 weken naar huis. Ik kijk er ontzettend naar uit!!! Weer even Hollandse grond onder mijn voeten voelen. Met een lekker wijntje op het terras genieten van de lange zomeravonden. Door de stad te slenteren zonder dat je aangestaard wordt en natuurlijk familie en vrienden te zien en iedereen weer een ouderwetse knuffel te geven. Nog effe geduld….

Vorige maand hebben we koninginnedag gevierd op het consulaat in Blantyre. Het was een officiële receptie met een toespraak van de Nederlandse ambassadeur uit Zambia maar het belangrijkste was toch wel het eten. Paling op toast, haring happen, kaasblokjes en niet te vergeten de bitterballen. Al dit lekkers met een Heineken van de tap of een flesje Grolsch. Wat heb ik weer genoten.

Nederlandse volunteers in Mwanza hadden rond dezelfde tijd ook een koninginnedag georganiseerd met o.a. zaklopen, skilopen, spijkerpoepen en voor de mooiste outfit konden we zelfs een prijs winnen. We werden verwelkomd met zelfgemaakte bitterballen (HEERLIJK) en ’s avonds konden we ons tegoed doen aan een heerlijke barbecue.
Het was niet alleen een feest voor Nederlanders maar ook voor andere volunteers en lokale bevolking. Vooral de Malawianen waren erg fanatiek in zaklopen en hun talent voor spijkerpoepen was uitzonderlijk…………..hahaha.

Het leven in Malawi is zo gek nog niet!!!

Een paar dagen daarna heb ik Mount Mulanje, een prachtig bergmassief, beklommen. Het is één van die dingen die op mijn lijstje “plaatsen in Malawi die je gezien moet hebben voordat je weggaat” staan. Het was een tocht van 3 dagen en we hebben geslapen in berghutten. De eerste dag hebben we de berg beklommen. De tweede dag hebben we gewandeld op het plateau (al begrijp ik de betekenis van het woord plateau??? niet helemaal). Het pad ging over heuvels en dalen en de meeste tijd waren we aan het klauteren over de rotsen maar de natuur was betoverend mooi. De derde dag zijn we weer afgedaald en ook dit was behoorlijk pittig doordat het erg steil naar beneden ging. Samenvattend was het overweldigend mooi, ontzettend zwaar maar zeker de moeite waard!!!

Sinds januari hebben we 2 lab assistenten op het lab en dat zijn 2 heel enthousiaste hardwerkende jongens. Ik ben ontzettend blij met hun want in maart is mijn lab manager vertrokken voor een 2-jarige cursus aan de universiteit en de andere lab tech is nu niet bepaald een gemotiveerde werknemer.
Door het vertrek van de manager ben ik nu wel iets meer op het lab te vinden. Ik doe regelmatig de CD4 bepalingen (voor het monitoren van de HIV positieve patienten) en verder werk ik nog steeds druk aan het Quality Control Programma.
Een nieuwe uitdaging is dat we het voorraadbeheer gaan reorganiseren. Collega’s zijn op cursus geweest en er zijn nieuwe richtlijnen opgesteld. Alle bestellingen gaan nu nog via de apotheek maar de verantwoordelijkheid komt straks volledig bij het lab te liggen. We moeten een eigen voorraadkamer hebben en het vereist een zekere discipline van mijn collega’s. Al met al zal het nog een hele klus worden. Het nieuwe lab zou een uitkomst zijn want dan hebben we meer ruimte en er is een voorraadkamer maar helaas is het nog steeds niet geschikt om in gebruik te worden genomen!!!! Ondanks bezoekjes en beloftes van afgevaardigden van het ministerie gebeurt er helemaal niets. Ik heb de hoop opgegeven dat het tijdens mijn placement afgemaakt wordt en kijk naar de ruimte die we op dit moment hebben.

Regelmatig ga ik nog steeds met de auto het district in voor supervisie van de HTC sites. Dit is het leukste deel van mijn baan. Deze bezoekjes geven mij de motivatie en de kracht om door te gaan. Ik leer de counsellors (155 in totaal) steeds beter kennen en ons district heeft het in de laatste kwaliteitsronde erg goed gedaan.
Via een speciaal fonds voor VSO Health heb ik de beschikking over wat extra geld en voor de HTC sites heb ik een aantal dingen aangekocht. Toen het management van het ziekenhuis begreep dat ik veel geld te besteden had was ik in één keer erg populair. Ze wisten nu mijn kantoor te vinden en ze renden zelfs achter me aan in de gang. Het was een vreemde gewaarwording maar nadat hun duidelijk werd dat ik dit geld alleen kan besteden volgens strenge richtlijnen nam de belangstelling iets af. Ik ben nu bezig om de timers, thermometers en protocollen te distribueren en wordt overal met veel enthousiasme ontvangen. Door de supervisies van het laatste jaar zijn de meeste counsellors meer betrokken en als ik de waarnemingen vergelijk met vorig jaar dan zie ik duidelijk progressie in de meeste HTC sites.

Het personeelstekort in de gezondheidszorg is nog steeds erg groot. Ik geloof dat 30% van de vacatures vervuld is. De bevolking groeit snel en als je om je heen kijkt dan zie je zo ontzettend veel kinderen maar helaas is het onderwijs in Malawi erg slecht.

In Malawi is geen leerplicht. Kinderen kunnen naar de Nursery (kleuterschool) als ze een jaar of 4 zijn maar dit is niet gratis. Vanaf 6 jaar kunnen ze naar Primary School (Lagere School) en er zijn 8 groepen. Het laatste jaar doen ze examen en n.a.v. hun score worden ze wel of niet geselecteerd voor Government Secondary School (Voortgezet Onderwijs). Is hun score niet hoog genoeg dan kunnen ze eventueel naar een Private Secondary School. Het schoolgeld voor de Private scholen is echter veel hoger doordat deze scholen niet gesponsord worden door de regering. Secondary School bestaat uit 4 jaren en de score van het examen van het laatste jaar is weer bepalend of ze geselecteerd worden voor de universiteit.
Er is een chronisch tekort aan leraren en de klassen bestaan uit 50 tot 75 leerlingen. De meeste leerlingen hebben geen lesboeken en moeten het van hun aantekeningen hebben. Je kan je voorstellen dat dit erg moeilijk leren is. Als je al een lessenaar hebt weten te bemachtigen dan moet je hem waarschijnlijk delen met 1 of 2 andere leerlingen.
Het niveau van de scholen laat veel te wensen over. Engels is hier een officiële taal maar veel leerlingen in het laatste jaar van Secondary kunnen nauwelijks Engels. Ook rekenen blijkt voor veel leerlingen een groot obstakel. Het enige vak waar iedereen goed in is, is vaak Bijbelkennis.

Het selectie proces is nog een apart verhaal. Malawi is onderverdeeld in een Noordelijke, Centrale en Zuidelijke Regio. In de Centrale en Zuidelijke regio wonen veel meer mensen maar in het noorden gaan in verhouding veel meer kinderen naar school en gemiddeld scoren ze veel beter dan in de andere regio’s. Hierdoor zijn veel leerlingen van Government Secondary Schools en studenten van de universiteiten afkomstig uit het Noorden. De president (die afkomstig is uit het Zuiden) wil nu meer leerlingen en studenten uit de andere regio’s op de scholen en universiteiten zien waardoor hij het zgn. quotasysteem heeft ingesteld. De scholen en universiteiten moeten dezelfde verhouding studenten hebben vergeleken met het aantal inwoners per regio. Om nu geselecteerd te worden voor Secondary of Universiteit is voor die studenten uit de Centrale en Zuidelijke regio een lagere score geoorloofd dan voor de studenten uit de Noordelijke regio. De praktijk is dat heel veel goede leerlingen uit het noorden niet geselecteerd worden terwijl matige tot slechte leerlingen uit centraal en zuid wel toegelaten worden tot Government Secondary of Universiteit. Dit geeft veel onrust in het noorden om nog maar niet te spreken over het niveau van de toekomstige afgestudeerden.
Geselecteerd worden voor de universiteit staat gelijk met een kans om uit de armoede te komen en iets van je leven te maken. Je kan je voorstellen dat de frustratie en verslagenheid groot is als je een briljante leerling bent maar doordat je uit het noorden komt niet die kans krijgt. Er is zelfs een geval bekend van een leerling die daardoor zelfmoord heeft gepleegd.

Primary School is gratis maar voor Secondary School en de universiteit moet je schoolgeld betalen. Ook dit is een groot obstakel voor een heleboel kinderen.
Marianne en ik zijn nauw betrokken bij 2 meisjes die gesponsord worden. Het ene meisje heet Kefasi, 14 jaar, en zij wordt gesponsord door een voormalige VSO volunteer die in Rumphi heeft gewerkt. Kefasi komt uit een problematisch en erg arm gezin en er is nauwelijks genoeg geld om eten te kopen, laat staan om schoolgeld te betalen. Het andere meisje is Jessie, 18 jaar, en zij wordt gesponsord door mijn ouders. Jessie zat in het tweede jaar van Secondary toen haar vader werd beschuldigd van fraude en een deel van zijn salaris werd ingehouden. Hij was niet meer in staat om haar schoolgeld te betalen en Jessie kwam verslagen naar me toe. Ik heb mijn ouders gevraagd om te helpen en dit meisje een kans te geven iets van haar leven te maken.
Beide meiden willen doktor worden en werken hard op school. Ze realiseren zich heel goed dat ze geluk hebben met onze hulp en zijn daar ook heel dankbaar voor. Ik maak veel ellende in het ziekenhuis mee maar als ik dan de lach en dankbaarheid van deze meiden zie dan kan ik er weer helemaal tegen.

We zijn ons nu aan het voorbereiden op de WK Voetbal. De oranje items (en HEEL HEEL HEEL VEEL LEKKERS……..mmm) zijn gearriveerd (BEDANKT Heit, Mem, Tea en Tjalling) en in de bottle store, dat de wedstrijden uit gaat zenden, mogen we de oranje vlaggetjes ophangen. Natuurlijk gaan we ons huisje ook versieren en elke Nederlandse wedstrijd zullen we in ons oranje tenue volgen. Nu maar hopen dat ze lang in het toernooi blijven.

OK, dit was het voor deze keer. Het was lang geleden en ik had wat moeite om de juiste inspiratie te vinden maar ondertussen staat er weer een heel verhaal op papier.

Zie jullie over ongeveer 55 dagen…………KLINKT GOED!!!!!!!!!!!

Liefs Rina