Tijd

Monile,

Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor de telefoontjes, smsjes, kaartjes en pakketjes die ik rond de feestdagen heb mogen ontvangen. Het is het beste medicijn tegen heimwee, waar ik zo nu en dan toch last van heb.

Het nieuwe jaar is begonnen en na een moeizame start begint alles weer wat te lopen. Ik heb het de afgelopen weken hartstikke druk gehad en heb heel wat kilometers afgelegd met de auto naar de HTC sites. Het is nu regenseizoen en de wegen zijn een uitdaging op zich maar ik heb genoten van de uitstapjes. Als ik uitgekeken ben op het lab kan ik altijd nog chauffeur worden…..hihihi.

Het noorden van Malawi heeft weer last van een diesel crisis maar niet omdat er geen diesel is maar de diesel die in het depot zit kunnen ze er niet uithalen omdat de machine die het eruit pompt kapot is…………….. Ja, ja dat kan dus ook.
Daarbij hebben we ook nog heel veel last van power breaks. Het ziekenhuis heeft voor dit soort omstandigheden een generator maar die draait wel op diesel. Er moest diesel gehaald worden uit Karonga (220 km verderop) dus het ziekenhuis lag plat. Er zit nu weer diesel in de generator maar de schakelaar stond ‘s nachts op manueel. Tijdens een spoed keizersnee viel de stroom uit en er was niemand te bereiken om de schakelaar om te zetten. De moeder heeft het overleeft maar het kind, dat al in foetale nood was, heeft het niet gehaald. Erg triest. Stel je voor dat je een patient open hebt en het is in één keer pikkedonker. Ze hebben een auto met de lichten aan door het raam van de OK laten schijnen om nog iets te zien. Na 15 minuten kwam er eindelijk iemand om de schakelaar om te zetten.

Ik zit hier nu meer dan 1,5 jaar maar ik blijf me nog steeds verbazen over dit soort omstandigheden. Ik kan er maar niet aan wennen dat dit kan gebeuren en toch ga ik daarna ook weer gewoon aan het werk.

De tijd gaat hier net zo snel als in Nederland alleen heeft het begrip tijd hier een heel andere betekenis.

Afspraken en meetings beginnen nooit op de afgesproken tijd. Officieel begint het morning report om 7:30 uur maar als we om 7:45 starten dan zijn we vroeg. Is er ergens een meeting dan ben ik meestal de eerste. Ik weet dat het niet op de afgesproken tijd begint maar je weet het maar nooit…. en ik wil niet degene zijn waar ze op moeten wachten.
Elke woensdag hebben we DHO clinical visit en dan gaan we met de ambulance naar de Health Centres. Het is de bedoeling dat we vertrekken na het morning report maar er moet altijd nog iets geregeld worden. Soms wachten we op de ambulance zelf, soms moet er nog getankt worden, soms moet er nog iets bij de apotheek besteld worden en soms moeten we gewoon wachten. In het begin stond ik altijd bij de ambulance te wachten omdat ik anders bang was dat ze zonder mij zouden vertrekken. Ondertussen weten ze dat ik altijd mee ga en zit ik vaak nog even te werken in mijn kantoor. Als ze op het punt staan om te vertrekken dan wordt ik opgehaald en krijg natuurlijk te horen dat ze op mij zaten te wachten….hahaha.
Als jullie nu denken dat we dan ook daadwerkelijk op weg gaan dan hebben jullie het mis. Zitten we allemaal in de auto dan moet er nog het nodige ingekocht worden zoals drinken voor onderweg, een brood bij de supermarkt en natuurlijk niet te vergeten de telefoon units of soms zelfs een flesje water uit de vriezer dat nog bij iemand thuis staat. Is iedereen voorzien dan gaan we echt rijden. Meestal is het dan tegen 9:30 uur. Ik neem altijd een lunchboxje met drinken mee maar dat zal wel typisch Nederlands zijn want ze lachen me altijd uit.

Meetings worden zeer laat aangekondigd en vinden dezelfde dag nog plaats of de volgende morgen. In januari hadden we een programma waarbij we elke HTC counsellor persoonlijk moesten voorzien van een log-boek. We hadden 6 meetings in het district aangekondigd en sommige counsellors kregen het pas een dag van tevoren te horen terwijl ze een paar uur moeten wandelen, fietsen of zelfs varen om aanwezig te zijn. Het was ongelooflijk maar de opkomst was zeer goed. Waarschijnlijk was de opkomst veel lager geweest als we het 2 weken van tevoren hadden aangekondigd want dan was iedereen het weer vergeten……….hahaha.

Er worden regelmatig trainingen voor het personeel georganiseerd en de deelnemers worden geselecteerd door het ministerie. Er wordt dan een fax naar het ziekenhuis gestuurd en vaak moet je je dan de volgende dag al melden in bijv. Lilongwe (400 km) of Blantyre (800 km). Je hebt geen keus en moet je melden. Soms zitten mensen ’s nachts in de bus om de volgende ochtend op tijd te zijn. Daar zou je in Nederland mee aan moeten komen met de volle agenda’s van iedereen maar hier is dat heel gewoon.
Ik heb het één keer meegemaakt dat ik ’s middags om 15:00 uur te horen kreeg dat ik de volgende ochtend om 8 uur in Lilongwe moest zijn. Ze wilden me op de bus zetten en dan zou iemand mij rond 22:00 uur oppikken op het busstation in Lilongwe. Ik heb geweigerd want ik wilde niet ’s nachts reizen en ik wilde al helemaal niet in het donker aankomen op het busstation en hopen dat degene die me op zou halen er ook daadwerkelijk staat. De volgende ochtend ging er om 5 uur een auto naar Lilongwe en ik heb voorgesteld om daar mee te reizen. Ik zou dan om ongeveer 10 uur in Lilongwe aankomen en waarschijnlijk nog makkelijk op tijd voor de meeting maar volgens mijn manager kon ik echt niet te laat komen…………… Ik heb me dus afgemeld wat niet echt gewaardeerd werd.

Openbaar vervoer rijdt niet op tijd maar vertrekt pas als de bus vol zit en ook het begrip vol heeft hier een heel andere betekenis. Lunchpauze is van 12:00 tot 13:30 maar niemand is voor 14:00 terug op de werkplek. Na 1,5 jaar begin ik er een beetje aan te wennen en soms is het wel lekker relaxt. In Nederland is tijd geld en hier is het gewoon African Time.

Op een tijdschema voor vertrektijden van de veerboot zag ik staan: “On time in Malawi is any time within 24 hrs”. Origineel en veel leuker dan “Wij zijn niet aansprakelijk voor…”

We zijn dit weekend gaan picknicken in Vwaza (NP) en daar kwamen de olifanten in één keer tevoorschijn uit de struiken. Tijdens het regenseizoen moet je echt mazzel hebben want vaak zijn ze dan dieper in het park. Een Malawiaanse jongen, Isa, was ook mee en die had nog nooit een olifant gezien dus die heeft z’n ogen uitgekeken. Er was een groep van 11 olifanten en die hadden besloten om lekker te badderen en te eten op 50 m afstand van ons. Er was zelfs een heel klein olifantje bij, die volgens ons niet ouder was dan een week. We zaten daar met de camera in de aanslag, de tonijnsalade net achter de kiezen en een zak spekjes tussen ons in. Wat een prachtige wereld en zo ontzettend mooi om te zien!!!!! De tijd stond even stil.

Het is nu tijd om te stoppen want morgen gaat de wekker weer op tijd en zit ik om 7.45 in het ziekenhuis voor het morning report. Ja, ja, ik heb me al wat aangepast…..grijns, grijns.

Liefs,

Rina