Het leven in Rumphi...

Monile,

Het regenseizoen is in alle hevigheid losgebarsten en dat heeft tot resultaat dat Malawi opnieuw totaal veranderd is. De natuur vertoont weer alle kleuren groen en elke Malawiaan is de laatste tijd druk aan het werk geweest op zijn land om maïs en/of tabak te planten. Het is ook de tijd van de honger. De maïs van de vorige oogst is op en nu is het wachten op de volgende oogst. Ik heb regelmatig mensen aan de deur die vragen om een baan of om geld. Ik sta ze fatsoenlijk te woord behalve als ze op mijn deur kloppen om 6:30 uur zaterdagochtend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen niet zo aardig reageerde.

Het ziekenhuis zit ook in zwaar financieel weer. Het lijkt erop dat we opnieuw gekort zijn op ons budget maar de reden voor deze korting wordt niet meegedeeld. De bezoeken aan de Health Centers zijn de dupe want er is op dit moment geen geld voor diesel en de ambulances rijden niet op water.Het is triest dat de mensen in de afgelegen gebieden, die het moeten doen met minimale zorg, ook nog afgesneden worden van deze zorg.

Escom, de nationale energiemaatschappij, voorziet 8% van de bevolking van elektriciteit en zelfs dit is nog teveel voor hen. Ik heb nog nooit zoveel stroomstoringen gehad vergeleken met vorige jaren. Het blijkt dat ik op een lijn zit die vaak overbelast is waardoor de stroom uitvalt en dit gebeurt meestal tussen 18:00 en 19:00 uur. Dit is precies de tijd dat ik sta te koken!!! Ik heb ondertussen geleerd om te koken op een vuurtje maar koken gaat een stuk makkelijker en sneller met een kookplaat. Ik heb het telefoon nummer van Escom in Rumphi en dit is een verslag van het gesprek:
“Hallo, hoe gaat het met u. U spreekt met Rina en ik woon tegenover de Rumphi secondary school (dit is mijn adres). Ik ben aan het koken en nu heb ik weer geen elektriciteit. Ik heb de hele dag hard gewerkt in het ziekenhuis en ik heb honger en wil wat eten. Ik ben een mzungu (=blanke) dus ik kan niet koken op een vuurtje maar ik heb de kookplaat nodig. Wilt u deze storing zo snel mogelijk herstellen want dit is al de zoveelste keer deze week. Hartelijk bedankt voor uw medewerking. Tot ziens.”
Geloof het of niet maar het werkt. Meestal heb ik binnen een uur weer stroom. Ik heb ook al zo vaak gebeld dat ze nu al weten wie Rina is en waar ze woont............hahaha.

In het ziekenhuis hebben we een telefooncentrale maar dit is alleen voor intern gebruik. Indien men naar een nummer buiten het ziekenhuis wil bellen dan moet men zich melden bij de mevrouw van de telefooncentrale en een verzoek doen om te bellen. Zij verzorgt dan de verbinding en het gesprek vind daar plaats. De telefooncentrale is gesitueerd in een (lawaaiig) halletje met een bureau en 1 telefoon. Soms heeft ze geen tegoed om te bellen en dan houd het op. Deze mevrouw werkt alleen overdag en buiten kantooruren hebben de afdelingen de beschikking over een mobiel van het ziekenhuis. Alle mobiele telefoons in Malawi werken via prepaid waardoor de telefoons opgewaardeerd moeten worden maar helaas gebeurt dit niet altijd. Ook wordt regelmatig een oplader gestolen en kan de mobiel niet opgeladen worden.
Het verslag wat je dan in het “morning report” hoort is dat de verpleging de dienstdoende clinician niet kon bereiken voor een spoedgeval en geen enkele verpleegkundige zal zijn eigen tegoed gebruiken (als ze al tegoed hebben) om deze belangrijke telefoontjes te plegen. Het gevolg is dat de situatie van de patiënt verslechterd met soms de dood tot gevolg en niemand voelt zich verantwoordelijk voor deze tragische gebeurtenis.

Het ziekenhuis heeft de beschikking over een aantal ambulances maar ze zijn niet allemaal operationeel. De meeste wegen in het district zijn onverharde wegen die bestaan uit aangestampte aarde met veel stenen, geulen en gaten. De auto’s hebben dan ook veel te verduren en daarbij wordt het onderhoud meestal overgeslagen om geld te besparen met als gevolg dat ze uiteindelijk met mankementen te maken krijgen.
De chauffeurs hebben niet een “eigen” ambulance en sommigen voelen zich niet verantwoordelijk voor de status van de ambulance. Sommigen rijden als gekken of ze zijn dronken waardoor er wel eens “ongelukjes” gebeuren. Helaas wordt de schade niet op die chauffeurs verhaald maar gaat het gewoon van het budget van het ziekenhuis af. Dit kan betekenen dat een ambulance enige weken of zelfs maanden geparkeerd staat op het ziekenhuisterrein voordat de ambulance naar de garage wordt gebracht.
Ambulances worden hoofdzakelijk gebruikt om het personeel van A naar B te brengen. Dit kunnen kleine ritjes in het dorp zijn of grote ritten naar workshop en trainingen in de rest van het land. Daarnaast wordt de ambulance gebruikt voor supervisie activiteiten in het district waarna iedereen op de terugweg inkopen doet en de hele ambulance afgeladen is met vis, fruit, aardappelen, sprokkelhout, houtskool etc. Oh ja............voordat ik het vergeet de ambulance wordt ook gebruikt voor patiëntenvervoer.
Het patiëntenvervoer is een zorgenkindje. Als er een oproep uit het district komt voor een spoedgeval dan duurt het vaak uren voor er een ambulance de patiënt op gaat halen. Soms is de chauffeur nergens te vinden. Soms is er geen diesel op voorraad of heeft het ziekenhuis geen geld om diesel te kopen. Soms zijn alle ambulances op pad of soms is er gewoon een gebrek aan communicatie en organisatie. Het is om moedeloos van te worden.
Als ik ze hier vertel dat in Nederland de ambulances alleen en uitsluitend voor patiëntenvervoer worden gebruikt dan kijken ze me vreemd aan en vragen me hoe het management team dan vervoerd wordt als ze een afspraak buiten het ziekenhuis hebben.........hahaha.

Mijn werk in het laboratorium is erg veranderd de laatste tijd. De nieuwe manager en de 2 lab techs, die net van school komen, willen van Rumphi een volwaardig lab maken. Ze zijn super enthousiast en hebben goede ideeën om het lab een upgrade te geven. We werken nu voor het eerst als een team en ik ben veel bezig met training on the job. We voeren voor elk apparaat het dagelijks, wekelijks en maandelijks onderhoud uit en elke maandag worden braaf alle controles gedaan. Ik heb het schrijven van de SOP’s weer opgepakt want ze worden nu gebruikt en dat maakt de motivatie voor mij een stuk groter.
Van mijn plannen om het de laatste maanden wat rustiger aan te doen en langzaam alles af te bouwen komt dus niks terecht. Ik heb het drukker dan ooit maar dat is het meer dan waard. Dit team gaat mijn werk voortzetten en dat is meer dan ik ooit had kunnen hopen. Dit is het ware “Sharing Skills” en ik geniet ervan!!!

Ok, dit was weer een kleine impressie van mijn leventje in Malawi. Hoop dat jullie ervan genoten hebben. Mijn laatste maanden zijn ingegaan en ik merk dat ik zoveel mogelijk details in me op wil nemen en het doet me nog altijd veel plezier om dit met jullie te delen. Ik hou jullie op de hoogte!!!

Liefs,

Rina