Dagelijkse werkdag in Rumphi

Monile,

Het is vrijdagavond en ik zit om me heen te kijken. De kaarten die ik ontvangen heb hebben een mooi plekje op de muur gekregen en de eerste Afrikaanse souvenirs zijn gekocht. Zo langzamerhand begint het ons huisje te worden. Volgende week krijgen we de rest van de meubels en kunnen we onze koffers helemaal leeg halen om alles een plekje te geven.

De dagen vliegen om en ik heb me nog geen moment verveeld. De tv heb ik nog niet gemist maar ik vind het wel jammer dat ik de Olympische Spelen niet kan volgen.
In Malawi begint de dag vroeg. Onze guard, die met zijn familie achter ons huis woont, staat om half 6 op. Het ochtendritueel begint meestal met hout hakken voor het kookvuur zodat de eerste portie maïspap naar binnen kan worden gewerkt. Ik probeer te slapen tot kwart voor zeven en sta dan op voor mijn overheerlijke koude douche, tenminste als we water hebben. Tijdens het ontbijt (cornflakes en geen maïspap………haha) geniet ik van de tafereeltjes. Vrouwen die met hout op hun hoofd voorbijlopen. Kinderen die met hun zelfgemaakte speelgoed al buiten spelen. Na het ontbijt loop ik naar het ziekenhuis en dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten. Onderweg kan ik mijn Chitumbuka oefenen want de mensen zijn hier erg beleefd en beginnen allemaal met de ochtendgroet. Ook zijn er een aantal kinderen die mijn naam kennen en ik hoor ze vaak roepen: “Hello Rina, how are you?” waarop ik dan antwoord: “I am fine and how are you?”
Het is niet verplicht maar het word wel gewaardeerd als ik op mijn werk een rok draag waardoor mijn garderobe er iets anders uitziet dan in Nederland. Ik heb al een paar prachtige stoffen gekocht maar ben nog op zoek naar een goede kleermaker die er een mooi setje van weet te maken want ja…………het oog wil ook wat ………..toch?
Rond 8 uur loop ik het lab binnen en begin met mijn aantekeningen door te nemen. De poli gaat om 8:30 open en dan begint het werk langzaam binnen te komen. De verpleging verzorgd zelf de afname op de afdeling maar het aanbod is ontzettend laag, ongeveer 15 buizen per dag. Het lab is echt veel te klein. Het nieuwe lab is in aanbouw maar het is nog (steeds) niet klaar. Er werken 2 lab technicians en 1 attendent en op dit moment hebben we een student. Er staat één redelijk goede microscoop en er is een kleine werktafel waar we alle bepalingen doen. De CD4 machine is al 3 maanden kapot en voor de rest doen we hoofdzakelijk malaria’s, Hb’s en glucoses. De lab techs, Charles Nyirongo en Lucious Ziba, zijn 2 jonge jongens die het lab zo goed mogelijk proberen te runnen maar er zit geen structuur in. Voor een groot gedeelte komt dit doordat we geen ruimte hebben maar er zijn ook heel veel dingen waar ze niet bij stil staan en soms zijn ze gewoon gemakkelijk. De attendent, R. Kapir, is geweldig! Hij is er gewoon elke dag, weet waar alles staat en wil alles voor me doen.
Het is elke dag maar de vraag wie er komt werken en of er besteld is en of de apparatuur nog werkt. Ik heb geen koffie- en theepauze! en dat is even wennen……….zucht, zucht. Ze zijn blij met mijn aanwezigheid maar denken ook dat ik alles maar even oplos. Ik heb veel profijt van mijn jarenlange ervaring en al de verschillende dingen die ik gedaan heb bij het KCL en vooral mijn laatste jaren bij het POCT-team (Bram, bedankt!). Ik probeer mijn collega’s zoveel mogelijk te stimuleren om zelf dingen op te pakken. Ik realiseer mij heel goed dat ik hier ben om iets op te bouwen zodat het na 2 jaar voortgezet kan worden maar het succes van mijn plaatsing hangt voor een groot deel af van het nieuwe lab.
Ik heb lunch van 12:00 tot 13:30 en loop dan meestal over de markt om wat inkopen te doen. De temperatuur begint nu al aardig op te lopen en ik denk eraan om straks een lunchpakketje mee te nemen want de wandeling naar huis is pittig.
Het lab sluit om 16:30 en dan ga ik weer richting huis. Snel een bakje koffie (deze week was dat een cappuccino met een stroopwafel!!!!!!!!!!! HEERLIJK) en dan met het eten aan de gang. De variatie in het eten kost wat moeite maar we hebben sinds kort een oventje en met het uitzonderlijke kooktalent van Marianne hoor je mij niet klagen. We hebben aardappelen, rijst, pasta, en bonen die we combineren met tomaten (ja, ik lus nu ook tomaten…….hahaha) en uien. De groente zoals boontjes, worteltjes, bloemkool, aubergine en paprika’s halen we van de markt in Mzuzu en soms nemen we wat gehakt of kipfilet mee. Fruit is redelijk te krijgen en we hebben 3 papayabomen in onze tuin staan. Je leert de “gewone” dingen hier wel waarderen.
De afwas wordt gedaan door onze guard (luxe hè) zodat we na het eten onderuit kunnen zakken. De elektriciteit valt regelmatig uit waardoor we de kaarsen en lucifers altijd binnen handbereik hebben. Meestal zitten we nog even achter de pc en voor we het weten is het alweer 21:00 uur en dat is bedtijd. Nog even wat lezen en dan slapen want morgen om 5:30 uur begint er weer een nieuwe dag.

Ik heb geprobeerd om jullie een indruk te geven van een “normale” werkdag van mij. Als ik het vergelijk met mijn leven in Leeuwarden dan weet ik dat het een wereld van verschil is maar ik merk dat het steeds vertrouwder voelt. De ene dag volgt snel op de andere en voor ik het weet is er alweer een week voorbij. Ik vind het super om alle reacties van iedereen te lezen want ik mis jullie wel!
De kaartjes en pakketjes zijn de hoogtepunten van de week en jullie moesten ons een zien genieten van alle lekkere dingen en attenties. Het morsen van een hagelslagkorrel is een doodzonde……………hahaha.
Alle zaadjes die opgestuurd zijn (Henny H, Feikje en Wia bedankt!), worden met beleid gekweekt en vertroeteld door onszelf want onze guard heeft toch iets minder verstand van tuinieren dan we dachten en ook de kippen hebben onze tuin met een bezoek vereerd. We zijn ook bezig om een kruidentuintje aan te leggen maar of ik echt groene vingers heb dat horen jullie in het vervolg…….hihihi. Tot mails!

Liefs Rina