Toekomst

Monile,

De regentijd is bijna afgelopen en het groene landschap verandert langzaam weer in allerlei kleuren bruin Ondertussen wordt de maïs en tabak met veel enthousiasme geoogst. We gaan nu richting winter. Overdag is daar nog niks van te merken maar ’s avonds koelt het goed af en ’s nachts lig ik weer onder een deken te slapen. Ook de douche is ’s morgens een stuk kouder en dan blijkt wel dat ik er toch nog niet helemaal aan gewend ben............hahaha.

Het leven gaat hier zijn gangetje met de normale ups en downs. Ik geniet nog steeds van het Afrikaanse leven en de prachtige natuur. De sterrenhemels zijn betoverend en onze dagelijkse routine is nooit een sleur. Verstoken van alle luxe genieten we van de kleine dingen om ons heen. Niks is hier vanzelfsprekend en risico’s zijn niet gedekt via verzekeringen of iets dergelijks. Alleen de dag van vandaag telt en daar kan je maar beter van genieten want je weet nooit wat er morgen gebeurt.

Het werken in het ziekenhuis is nog steeds pittig. Ik heb in het begin heel veel moeite gehad met alle namen en gezichten maar zo langzamerhand begin ik mijn weg wat te kennen in het ziekenhuis. Je zou denken dat ze allemaal mijn naam wel zouden onthouden maar de lokale bevolking heeft ook veel moeite met al die blanken want volgens hun zien ook wij er allemaal hetzelfde uit........hahaha.

Helaas liggen de werkzaamheden aan het nieuwe lab nu al maanden stil en ik heb niet de illusie dat dat binnenkort gaat veranderen (ondanks alle beloftes). Ik ben veel bezig met het schrijven van SOP’s, Quality Control en Maintenance van de apparatuur maar zit ook nog steeds regelmatig alleen op het lab. Ik heb geprobeerd om hun administratie en registratie wat te verbeteren en ben veel aan het opruimen geweest maar als ik het zelf niet bij houd dan is het binnen 2 weken weer een rommeltje. Mijn aanpassingsvermogen is aardig op de proef gesteld en ik heb veel geleerd maar hun houding tegenover de patiënten is voor mij nog steeds niet te begrijpen. Regelmatig worden testen niet uitgevoerd maar er wordt wel een uitslag doorgegeven en daar heb ik het soms behoorlijk moeilijk mee. Ook worden testen soms niet correct uitgevoerd omdat dat teveel tijd kost. Ik heb geprobeerd mijn werkzaamheden dan ook zoveel mogelijk buiten het lab te plaatsen.

HIV/Aids is een groot probleem voor Malawi. De regering besteed veel aandacht aan voorlichting, preventie en bewustwording. De preventie wordt gepromoot dmv ABC, Abstinence (onthouding), Be faithfull en Condoms maar de laatste jaren is veel nadruk gelegd op Abstinence en is het promoten van condoom gebruik, onder religieuze druk, naar de achtergrond verplaatst.
De bevolking wordt ook aangemoedigd om zich te laten testen en dat kan o.a. via VCT (Voluntary Counseling and Testing). In alle Health Centres en veel Health Posts zijn VCT counselors aanwezig. Afgelopen jaar zijn er ontzettend veel nieuwe mensen getraind voor counselor en alleen al in het Rumphi District hebben we ongeveer 150 counselors (en dus 150 mensen die HIV Rapid Testing doen) en veel daarvan zijn vrijwilligers zonder werkervaring in de gezondheidszorg.
Ik probeer zoveel mogelijk mensen te bereiken maar het kost ontzettend veel tijd en de logistiek is hier heel moeilijk te organiseren. Vervoer is bijna nooit beschikbaar of er is geen geld voor brandstof of wegen zijn geblokkeerd door de hevige regenval.

In maart is er een nieuwe VSO collega in het ziekenhuis komen werken en zijn werkzaamheden liggen vooral in de Health Centres en daardoor heeft hij een auto (maar het ziekenhuis moet zijn brandstof betalen) tot zijn beschikking. Ik ben al een aantal keren met hem mee geweest zodat ik de nieuwe controles kon distribueren en tegelijk wat supervisie uit kon voeren. Ook heb ik meegewerkt aan de training voor Health Centre personeel ivm de metingen van het Hb dmv de Hemocue (eindelijk!).

Ik krijg veel waardering voor mijn inzet voor de VCT maar helaas zijn deze werkzaamheden over het algemeen beperkt tot 1 of 2 dagen in de week en de rest draai ik in de routine mee. Na veel overleg en overpeinzingen heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en mijn contract tot één jaar verkort. Ik heb steeds meer moeite om gemotiveerd te blijven en wil niet straks alles afbreken want ik in dit afgelopen jaar heb opgebouwd. Ik kom dus in juni naar huis.
Wia komt me gezelschap houden tijdens mijn afscheidstour door het noorden van Malawi (helemaal geweldig!!!!!!!!) en ik kan haar hulp goed gebruiken om al mijn zooi weer naar Nederland te krijgen.

Dit jaar heeft mijn leven voorgoed veranderd en ik voel me een bevoorrecht mens dat ik het mee heb mogen maken. Het werken in een ontwikkelingsland heeft nog steeds mijn interesse maar ik heb wat tijd in Leeuwarden nodig hebben om na te denken over mijn verdere toekomstplannen.

Ik wil iedereen bedanken voor alle telefoontjes, smsjes, e-mails, pakketjes en de vele reacties op mijn blog. Zonder jullie steun was het een stuk moeilijker geweest!

Ik kijk uit naar een borrel op het terras van De Rus!!!!!!!!!

Liefs Rina