Supervisie

Monile,

Rumphi is omgeven door bergen en het dorp ligt in een soort kom. Dit is de reden dat het hier erg warm kan zijn maar het kan hier ook goed spoken. Laatst kwam ik uit het ziekenhuis en ik zag achter me alleen een grijze waas. De bergen waren niet meer te onderscheiden. Ik hoorde het regenen maar waar ik stond was het droog. Ik haastte me naar huis en het was net of de regen me achtervolgde. Ik voelde een paar druppels maar als ik dan begon te rennen was het weer droog. Net voordat ik thuis was had de bui me ingehaald en ik was binnen de kortste tijd doorweekt. Ik vluchtte mijn huis in en wou een muziekje opzetten maar het geluid van de regen was ongelooflijk. Na een half uurtje was het droog en scheen het zonnetje weer. Een typisch tropenbuitje in Rumphi......splash splash.

Verpleegsters krijgen geen uniform van het ziekenhuis maar een lap witte stof waarvan ze een uniform moeten laten maken. Iedereen kan dus zijn eigen design doen. De oudere verpleegsters laten meestal een standaard uniform maken maar de jongere verpleegsters zijn heel modern. Strakke pakjes met roeseltjes en soms zelfs een kleine split. Knieën zijn nog steeds bedekt maar het valt me op dat de rokken iets korter zijn geworden. Er worden ook broekpakken gedragen al is dat nog steeds een uitzondering. De mannen hun uniform is standaard en het personeel dat een witte jas draagt krijgt gewoon een witte jas en geen lap stof.
Hé Bram, bedankt voor de foto en ik vind jullie nieuwe jassen erg gaaf. Hebben jullie die ook zelf gemaakt???

Vorige week kregen we eindelijk een vervolg bezoek van HUTAP, de organisatie die het lab af gaat bouwen. Er was ook een afvaardiging van het ministerie bij aanwezig en er werd opnieuw heel serieus gepraat. Ik zit met smart te wachten op actie maar dit is en blijft Afrika waar tijd een heel ander begrip is als in Nederland..............grrrrrrrrrrrr. We moeten nu in detail aangeven hoe we elke ruimte van het nieuwe lab ingedeeld willen hebben waarna ze de definitieve spullen kunnen bestellen. We mogen ook een lijst opstellen met apparatuur die we nodig hebben en we hoefden niet bescheiden te zijn. Ik vind het super voor Rumphi dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren maar het blijft een beetje zuur dat ik het eindresultaat niet meer mee kan maken.

Mijn laatste werkdag is waarschijnlijk 6 mei. De tijd gaat ontzettend snel en ik ben nu alleen nog maar met mijn handovers bezig. Mijn collega’s willen nog zo ontzettend veel maar ik moet wat gas terugnemen anders haal ik de eindstreep niet. Ik wil ook nog genieten van mijn laatste tijd en de oude dingen goed afronden.

Het ziekenhuis heeft nog steeds veel problemen wat betreft het transport. Het was de bedoeling dat ik nog een laatste ronde langs alle 38 HTC sites zou doen maar ik weet niet of ik dat red. Ik moet elke week smeken om geld voor benzine. Tot nu toe heb ik altijd steun gehad van het ziekenhuis voor mijn supervisie activiteiten maar dit is overmacht. Er is gewoon geen geld om benzine te kopen. Ook de andere programma’s in het district zijn de laatste weken meer dan eens afgelast.
Gelukkig kreeg ik vorige week 25 liter diesel voor een 2-daags bezoek naar Mphompha, een heuvelachtig gebied met zeer afgelegen HTC sites. Nog een extra uitdaging is het regenseizoen, de wegen zijn slecht, glibberig en in dit gebied erg smal. Gelukkig is de VSO auto een hele goede auto met een uitstekende wegligging en erg sterk in de 4-wheel drive maar het zijn zeer inspannende ritten. Na 2 dagen lag ik ook ’s nachts nog te rijden, schakelen en manoeuvreren.....pffffffffffff.

In Nederland heeft iedereen toegang tot gezondheidszorg want er is altijd wel een huisarts, praktijk of ziekenhuis in de buurt. In Malawi zijn de afstanden groot en wegen slecht begaanbaar waardoor veel dorpen geïsoleerd liggen. Tel hierbij op dat er een gebrek aan personeel en geld is waardoor er in deze dorpen minimale gezondheidsvoorzieningen zijn. De gemeenschap kan dan een Community Based Organisation (CBO) oprichten. De CBO’s kunnen voorstellen indienen bij de gemeente en proberen geld te krijgen voor hun activiteiten. Deze activiteiten kunnen zijn: Voorlichting over voeding (veel kinderen zijn ondervoed), Zwangerschapscontrole, HIV Testing and Counselling, Vaccinatieprogramma’s enz. Ook kunnen ze proberen om het ziekenhuis te overreden voor assistentie van hun gezondheidsprogramma’s. De leden van de CBO’s zijn gewone mensen uit de gemeenschap die het hart op de goede plaats hebben en begaan zijn met hun dorp. Je kan direct zien of een dorp een actieve CBO heeft want dan ziet alles er gewoon beter uit, zijn er voorzieningen aanwezig en vinden er activiteiten plaats.

Het Mphompha gebied is zo’n moeilijk bereikbaar gebied met veel afgelegen dorpen. Er is 1 HTC site in het Health Center en er zijn 6 HTC sites in de dorpen. De meeste hebben geen goed gebouw of er is wel een gebouw maar geen meubilair. Het is voor deze counsellors erg moeilijk om hun werk te doen en toch blijven de meeste gemotiveerd en blijven onder belabberde toestanden cliënten counselen en testen op HIV. Ik heb deze mensen in de afgelopen 3 jaar goed leren kennen en ik zal ze straks missen. Hun instelling heeft me altijd op de been gehouden en ik ben ontzettend trots op ze omdat we door het ministerie als ROL MODEL voor de andere districten worden gebruikt. Rumphi staat op de kaart!!!!!!!!!!!!!

Tijdens deze supervisies krijg ik vaak als dank iets eetbaars aangeboden. Dit kan fruit, aardappelen of groente zijn. Bij het woord groente moet je niet denken aan sperziebonen, wortelen, bloemkool ed. maar meestal is het één of ander soort bladeren zoals pompoenbladen. Soms vraag ik advies aan mijn collega’s hoe ik dit het beste kan bereiden en meestal is het resultaat best wel goed. Vind ik het niet lekker dan heeft mijn guard een mazzeltje want dan mag hij het opeten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik deze “groente” niet zelf zal kopen want dan gaat mijn voorkeur toch uit naar de sperziebonen, wortelen ed. Ik ben en blijf een mzungu.................hahaha.

Ik krijg regelmatig het commentaar: “Rina, you are growing fat!!!”. Ik weet dat het hier een groot compliment is maar ik moet er nog steeds aan wennen en vertel mijn mannelijke collega’s ook altijd dat dit niet de manier is om indruk op een westerse vrouw te maken...............hahaha. Het is voor mijn collega’s een bevestiging dat het Afrikaanse leven mij goed bevalt maar ik denk toch dat ik gegroeid ben door al het lekkers dat is opgestuurd en niet door het eten van de groene bladeren.

Ok, ik krijg plotseling heel erg trek in stamppot andijvie maar dat zit er voorlopig nog niet in. Nog even geduld maar het einde is in zicht.

Liefs,

Rina