Ontwikkelingshulp

Monile,

Het regenseizoen is begonnen en dat betekent dat het stof is weggespoeld en de eerste frisse groene kleuren weer zichtbaar worden. Het betekent ook dat de vergezichten veel helderder zijn maar de wegen zijn daarentegen veel slechter geworden. Ook de stroomstoringen zijn weer veel frequenter en afgelopen week heb ik zelfs op een vuurtje gekookt want elke dag brood eten was ik wel een beetje zat.

Ik ben op dit moment het boek Doodlopende Hulp van Dambisa Moyo (een echte aanrader!!!) aan het lezen. Het gaat over de enorme westerse ontwikkelingshulp richting Afrika in de afgelopen 50 jaar, waarom het niet werkt en wat er wel moet gebeuren. Er zijn meer boeken geschreven over het falen van de ontwikkelingshulp maar dit boek is niet pessimistisch en schetst een andere weg voor Afrika. Volgens Moyo is “ontwikkelingshulp misschien de belangrijkste oorzaak van de ellende. Want in plaats van te stimuleren, werkt financieel eenrichtingsverkeer verlammend en zijn het steeds de verkeerde bedrijven en politici die ervan profiteren”.
Malawi is een echt donorland. De mensen zijn hier gewend om veel hulp van de westerse wereld te krijgen en aan deze hulp zitten weinig voorwaarden en verplichtingen want als de hulpprogramma’s eenmaal gestart zijn dan is het ook een prestige kwestie om er een succes van te maken en daarbij is er veel concurrentie tussen de verschillende NGO’s.

Ik vraag me dan ook automatisch af of het werk wat ik doe wel zinvol is.

Ik sta nog steeds volledig achter VSO, het is niet een organisatie die met bakken vol geld komt. Het laat vakmensen samenwerken met de lokale bevolking, want alleen door in de mensen zelf te investeren is verandering mogelijk.
Tijdens mijn werkzaamheden vraag ik mezelf regelmatig af of ik nog in de rol van facilitator zit of in de rol van “gap-filling” en ik probeer kritisch te blijven met de uitvoer van mijn doelstellingen. Ik kan wel van alles willen veranderen maar ik moet rekening houden met hun werkwijze, cultuur en omstandigheden. Het is een intensieve periode waar ik zelf ook heel veel van leer.

Al met al heb ik het reuze naar mijn zin met mijn nieuwe werkzaamheden. Helaas is de motivatie van mijn lab collega’s niet erg verbeterd maar ik heb ondertussen wel de volledige steun van de District Health Officer (DHO) waardoor ik de kans krijg om mijn werkzaamheden in het district verder uit te breiden.

Ik werk nu ook veel samen met de HIV Testing en Counselling (HTC) coördinator, mrs Patricia Mweso, en dat is een super mens. Ze is zeer ervaren en we proberen samen de HTC naar een hoger plan te brengen. Ik probeer nu een supervisie te regelen naar 2 plaatsen die alleen per boot te bereiken zijn. Ik hoop dat het lukt want sinds ze daar vorig jaar zijn gestart met HTC activiteiten is er nog nooit een supervisie geweest. Mijn camera gaat ook mee want op deze uitstapjes ben ik niet alleen aan het werk maar ben ik ook gedeeltelijk een toerist J
Wat een leuke baan heb ik toch!!!

Twee weken geleden hadden we de Deputy Minister of Health op bezoek en dat was weer een hele belevenis. Het ziekenhuis was van top tot teen gepoetst waarbij zelfs de gevangenen ingezet werden om alles tip top te krijgen. Er was ook een meeting met het personeel geregeld (in een veel te kleine ruimte) en het was jammer dat ik geen videocamera bij me had. Het begon met een luid en lang gebed met daarna allemaal toespraken. Het nieuwe lab werd nog speciaal genoemd want na 5 jaar!!! was het toch wel tijd om het af te maken. Ik moest me inhouden om niet te gaan applaudisseren……….hahaha.
Tijdens het vragenrondje werd er wat eten geserveerd maar voordat er in Malawi gegeten wordt moet je eerst je handen wassen dus werd er met een kan water met een kom bij de mensen langs gegaan. Daarna gingen er kleine stukjes vlees (droog draadjesvlees) in een schaal rond en ondertussen werden er nog steeds vragen beantwoord. Je kan je voorstellen dat het een heel rommelig geheel was. Op het eind werd er weer luid en lang gebeden en ging iedereen weer aan het werk. Tijdens deze meeting was al het personeel aanwezig en de patiënten moesten maar even een uurtje wachten…. Dit kan je je in Nederland niet voorstellen maar hier is het heel gewoon.

Na 2 maanden hard werken was het nodig tijd om wat ontspanning te zoeken. We zijn weer naar Lake of Stars, het muziekspektakel aan het meer, geweest. Hierna kwam Marianne haar vader aan in Malawi voor vakantie en ik ben samen met hen mee geweest op safari naar Zambia. Hetzelfde uitstapje als vorig jaar met Neeltje maar het is daar zo MOOI. We zijn ook naar Nyika National Park geweest (met een betere auto hoor Wia……hihihi) en daar hebben we genoten van de prachtige natuur.

Zoals sommigen van jullie weten is het verplicht om één koffer lekkers mee te nemen als je ons komt opzoeken en Marianne haar vader, met hulp van mijn familie, heeft keurig aan deze voorwaarde voldaan…………SUPER!
Het uitpakken was weer één groot feest en alles is veilig opgeborgen want we hebben veel last van ongedierte en ik moet er toch niet aan denken dat al dat lekkers aangevreten wordt.

Ons leventje in Rumphi voelt ondertussen heel vertrouwd. We hebben 3 man personeel in dienst; Mr. Michail, de nachtguard; Cosmas, de houseboy (voor de huishoudelijke klusjes) en George,de tuinman. Dit is natuurlijk superdeluxe maar op deze manier profiteren er 3 gezinnen van onze aanwezigheid hier. We moeten ons wel als echte bazen gedragen anders maken ze daar direct misbruik van door net iets later te komen of voor de zoveelste keer om extra geld te vragen. Marianne geeft ze regelmatig een (terechte) toespraak dus nu komen ze vaak naar mij want ze weten dat ik de “softie” ben…….hahaha.

Dit was het voorlopig weer. Het zweet staat me dik op de rug want we zitten op dit moment in de warmste maand. Voor het slapen nog even een koude douche en dan morgen weer aan het werk. Ook in Malawi sluipt de routine er snel in………….hahaha.

Hoop snel weer wat van jullie te horen en is Sinterklaas al in het land???

Liefs Rina